BT
[Nie udało nam się znaleźć współczesnego filmu przedstawiającego BT, dlatego pokazujemy nagrania archiwalne]
Czołg lekki zwany także “betjuszką ” był pojazdem, który mógł się poruszać zarówno na gąsienicach jak i na kołach. Brał udział w kampanii polskiej, wojnie zimowej w Finlandii oraz także na początku wojny z Niemcami. Po druzgocących klęskach w starciach z niemieckimi czołgami zostały wycofane z użytku w Armii Czerwonej.
T-35
Ciężki czołg, skonstruowany jeszcze przed wojną, brał udział w początkowej fazie wojny z Niemcami, jednakże w ciągu zaledwie tygodnia zdecydowana większość z nich została zniszczona, zdobyta lub po prostu została porzucona z powodu awarii. Był to czołg zbudowany na bazie brytyjskiego A1E1 Independent, posiadał 5 wież z armatą 76 mm, dwie armaty 37 mm oraz ciężkie karabiny maszynowe. Załoga liczyła od 10 do 11 osób.
KW
Czołg ciężki, który w momencie wprowadzenia do służby (już od 1939 r.) był niemożliwy do spenetrowania przez żadne wrogie działo przeciwpancerne, lub czołg. Pomimo swoich zalet miał także wiele wad. Przede wszystkim czołg był bardzo powolny, mało zwrotny i ciężki w obsłudze, do tego stopnia, że mechanicy i kierowcy chcąc zmienić biegi musieli używać młotków. Co więcej, posiadał to samo działo co czołgi średnie. Podczas wojny wprowadzono wiele modyfikacji m.in. KW-1, który był lepiej opancerzony, ale też przez to jeszcze bardziej cięższy i mniej zwrotny; KW-1S, w którym poprawiono prędkość pojazdu, KW-2 z działem 152mm oraz KW-85, który łączył wieżę z czołgów IS z z działem używanym przez T-34/85.
T-28
Był to czołg średni skonstruowany przed II wojną światową. Posiadał armatę 76,2 mm oraz dwie wieże ze stanowiskami na karabiny maszynowe. Już w trakcie agresji na Polskę i wojny zimowej okazało się, że mają zbyt cienki pancerz, dlatego też pogrubiono go o prawie 30 mm. Nie zmieniło to jednak wiele, gdyż czołg był już zbyt przestarzały i zaczęto myśleć o nowszych modelach. Mimo to egzemplarze T-28 walczyły aż do lata 1944 r.
T-70
Trzeci najliczniej produkowany czołg radziecki z okresu II wojny światowej. Był to czołg lekki w wariancie dowódczym z radiostacją i w wariancie liniowym bez radiostacji, który został skonstruowany w 1942 r. na bazie czołgu rozpoznawczego T-60. Od poprzednika różnił się nieco lepszym pancerzem, działem 45 mm oraz dwoma silnikami. Czołg okazał się niedostosowany do realiów wojny z III Rzeszą. Swój (wyjątkowo nieudany) chrzest bojowy przeszedł podczas obrony na froncie południowo-zachodnim. Pojazd ten miał niewystarczający pancerz i działo, co więcej pojawiały się duże trudności z wykonywaniem obowiązków przez załogę. Dowódca pojazdu niejednokrotnie musiał jednocześnie dowodzić czołgiem, porozumiewać się przez radiostację oraz ładować i strzelać. Po krótkim czasie T-70 zaczęły znikać z dywizji pancernych, zastąpione przez T-34. Mimo to ten czołg stał się pierwowzorem dla kolejnych pojazdów i dział samobieżnych.
T-34
Podstawa radzieckich sił pancernych w latach 1941-45. Przez wielu historyków ten czołg jest uważany za najlepszy w okresie II wojny światowej. Trudno się dziwić, ponieważ był bardzo dynamiczny, stworzony dla ataków z zaskoczenia oraz dla wsparcia piechoty. Czołg posiadał pancerz grubości do 52 mm, który ponadto był pochylony pod pewnym kątem, co utrudniało jego ewentualną penetrację przez wrogie pociski. Gdyby to jeszcze było mało, charakteryzował się dużą siłą ognia. Znane są przypadki, gdy niemieccy czołgiści przesiadali się ze swoich Tygrysów i Panter do maszyn radzieckich, które lepiej nadawały się do prowadzenia walki na bagiennych i nierównych obszarach Związku Radzieckiego. Maszyny były solidne i proste w budowie, a co najważniejsze -tanie. W trakcie wojny i po jej zakończeniu wyprodukowano ok. 84 070 egzemplarzy.
T-34-85
Jest to udoskonalona wersja czołgu T-34, który miał być wyparty z powodu wprowadzenia nowych niemieckich czołgów na wschodni front, jednak do końca wojny w walkach brało udział nadal dużo T-34. T-34-85 w porównaniu do swojego poprzednika miał znacznie lepsze działo 85 mm oraz trzyosobową wieżę. Jego seryjną produkcję rozpoczęto na początku 1944 r., a do zakończenia jego produkcji w 1950 r. wyprodukowano około 44 000 wozów bojowych. Po II wojnie światowej czołg brał udział także w wojnie w Wietnamie, w Korei oraz w walkach na Bliskim Wschodzie.
Linia IS
Seria czołgów ciężkich IS miała na zadaniu zastąpienie lekko przestarzałych już czołgów KW. W momencie powstawania pierwszego czołgu z tej linii, czyli IS-1 z armatą 85 mm, powstał czołg T-34-85 posiadający identyczne działo. Z tego powodu zaprzestano produkcji IS-1 (łącznie wyprodukowano 107 egzemplarzy), a zaczęto wytwarzać IS-2. Nowy czołg posiadał działo 122 mm, co więcej w czasie jego produkcji wielokrotnie go modernizowano. Między innymi zwiększono jego szybkostrzelność (dzięki wprowadzeniu półautomatycznego zamku klinowego), zmianie uległ kształt przednich płyt kadłuba. IS-3 ostatni z linii IS-ów, który wziął udział w wojnie w porównaniu ze swoimi poprzednikami charakteryzował się dużym nachyleniem płyt pancernych. Dzięki temu czołg był prawie nie do przebicia. To właśnie IS-3 wzbudził lęk u zachodnich mocarstw, którzy uznali go za niezwykle groźną machinę wojenną.