Panzerkampfwagen I
Pierwszy seryjnie produkowany czołg w zakładach III Rzeszy. Panzer I zostały użyte w czasie kampanii wrześniowej i inwazji na Francję, a także podczas wojny domowej w Hiszpanii. Ten czołg lekki stał się podstawą w tworzeniu następnych pojazdów pancernych takich jak np. samobieżne działa przeciwpancerne Panzerjäger I. W latach 1934-1939 wyprodukowano około 2000 egzemplarzy.
Panzerkampfwagen II
Mający bogatą historię modyfikacji, następca Panzera I służył na wszystkich frontach aż do 1944 r. Ze względu na słaby pancerz i wrażliwość ze strony dział i armat wroga, był podstawowym czołgiem w dywizjach pancernych III Rzeszy do 1941r. , a następnie służył do walki z partyzantami lub jako pojazd zwiadowczy.
Panzerkampfwagen III
Ten czołg średni był najbardziej dynamicznie rozwijanym modelem służącym w armii III Rzeszy. PzKpfw III miał być trzonem dywizji pancernych, jednak na początku wojny było ich zaledwie 3% ze wszystkich czołgów, co przekreśliło plany na oparciu tych właśnie maszyn jako tych podstawowych. Masowo trafiły na front dopiero przed wojną z Związkiem Radzieckim. Modyfikowane były aż do 1943 roku, gdy zaprzestano ich produkcji, a przed końcem następnego roku niemal zupełnie zniknęły z oddziałów frontowych.
Panzerkampfwagen IV
Podstawowy czołg, choć wielokrotnie modyfikowany, pozostał na wyposażeniu armii III Rzeszy i był używany do końca wojny. Zwany “koniem pociągowym” dywizji pancernych Wehrmachtu. Wyprodukowano aż 8500 egzemplarzy w kilku wariantach, a na jego podstawie stworzono także między innymi niszczyciela czołgów Jagdpanzer IV i działo pancerne Sturmpanzer IV. Aż do jesieni 1942 roku był najcięższym wozem pancernym służącym w niemieckiej armii. Został zastąpiony przez “Panterę”, głównie w celu wyrównania szans przeciwko radzieckim T-34. Panzer IV był wykorzystywany także po wojnie, nawet w 1967 roku podczas Wojny Sześciodniowej po stronie syryjskiej.
Panzerkampfwagen V Panther
Czołg ten został wprowadzony do służby jako odpowiedź na radzieckie T-34; Pantery jednak przewyższały je znacznie lepszym pancerzem (szczególnie jego przednią, pochyloną częścią) i właściwościami balistycznymi działa kalibru 75mm. Górowały nad średnimi czołgami wroga, jednak ich poważną wadą był duży koszt i czasochłonność produkcji. Z tego powodu Panter, tak samo jak później Tygrysów i Tygrysów II nigdy nie było wystarczająco dużo, aby zniwelować znaczącą przewagę liczebną pojazdów pancernych przeciwnika. Mimo tego wielu historyków wskazuje “Panterę” jako najlepszy czołg II Wojny Światowej – jako doskonałe połączenie siły ognia, pancerza i mobilności.
Panzerkampfwagen VI Tiger
Zamontowana w “Tygrysach” armata 8,8 cm to jedna z najlepszych konstrukcji tego typu II Wojny Światowej. Czołgi te dysponowały potworną siłą ognia i grubym pancerzem, przez co te pojazdy potrafiły tak dominować pole bitwy, że w celu ich zniszczenia alianccy czołgiści musieli przeważnie korzystać z przewagi liczebnej lub ze wsparcia z powietrza. Pzkfpw VI był jednak nadmiernie skomplikowany technicznie (choć raczej mało awaryjny mechanicznie) przez co jego naprawy były drogie i problematyczne, a spalanie tak duże że często zaopatrzenie tego potwora było dla słabnącej Rzeszy wyzwaniem. Mimo tego, Tygrys stał się jednym z symboli II Wojny Światowej a jego jedyny zachowany sprawny egzemplarz znajduje się w muzeum w Bovington (właśnie ten czołg pojawił się w filmie Furia w scenie ataku na Shermany).
Panzerkampfwagen Tiger Ausf. B “Tiger II”
Tiger II był ostatnim niemieckim czołgiem produkowanym seryjnie podczas II wojny światowej i jednocześnie najcięższym i najpotężniejszym czołgiem stworzonym przez III Rzeszę. Mimo straszliwej, snajperskiej armaty i grubego przedniego pancerza (którego nigdy nie przebił pocisk wrogiego czołgu) Tygrys II nie zdołał odwrócić losów wojny dla Niemców, dodatkowo wykazał się dużą awaryjnością i ogromnym spalaniem. Mimo to właściwie użyte i sprawne egzemplarze potrafiły niepodzielnie dominować pole bitwy. Więcej o Tygrysie II w naszym niedawnym artykule.